مطابق دادنامه های فوق، با عنایت به اینکه

اولاً؛ هیات عمومی دیوان عدالت اداری سابقا بر اساس دادنامه شماره ۶۰۱ مورخ ۱۳۸۹/۱۲/۰۹ و دادنامه اصلاحی شماره ۹۸۰۹۹۷۰۹۰۵۸۱۰۰۷۳ مورخ ۱۳۹۸/۰۱/۲۷ پرداختی های مراجع دولتی و غیر دولتی را در قالب امور رفاهی و انگیزشی بدون قید و حصر پذیرفته و حکمی که مقید و محصور نمودن آنها دلالت داشته باشد وجود ندارد.

ثانیاً؛ بر اساس آرا دیگر این هیات از جمله دادنامه شماره ٩٩٠٩٩٧٠٩٠٥٨١١٩٥٦- ۱۹۵۷ مورخ ۱۳۹۱/۱۲/۱۹ حکم به ابطال مقرراتی صادر شده استکه با حذف علامت نگارشی (…) یا ذکر مصادیق انحصاری مصادیق رفاهی و انگیزشی مقید شده بود،

لذا آنچه از مجموع قوانین و مقررات یاد شده با انضمام قوانین بودجه استنتاج می شود این است که پرداختی‌های مختلف تحت عنوان حق شاغل که برای امور رفاهی و انگیزشی بدون صدق تعریف مزد و حقوق صورت می‌پذیرد و بدون حصر موارد از شمول مالیات حقوق خارج است.

مطلب فوق خلاصه رای است و لزوماً منعکس کننده ابعاد مطروحه در دادنامه اصداری نیست.